အမွတ္တမဲ့မွသည္ အမွတ္တရဆီသို႔

ဒီစကားကို ၾကားလိုက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ေခါင္းပဲ ၿငိမ့္မိတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ကိုယ္ျဖတ္သန္းလာခဲ့တဲ့ ဘဝတစ္ေလွ်ာက္ကို ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တိုက္ဆိုင္မႈသပ္သပ္ပါလို႔ ေျပာရေအာင္ ေသးငယ္တဲ့ ကိစၥေတြ မဟုတ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္တယ္။ ဘဝမွာ အေရးႀကီးဆုံးက ပညာေရး၊ အလုပ္အကိုင္(စီးပြားေရး)၊ အိမ္ေထာင္ေရးလို႔ ဆိုရင္လည္း မမွားပါဘူး။ ကိုယ္ ႏိုင္ငံျခားဘာသာ တကၠသိုလ္မွာ ကိုရီးယားေမဂ်ာ ယူျဖစ္တာက စေျပာရရင္၊ ဟိုးငယ္ငယ္ ၂တန္းေက်ာင္းသူ အ႐ြယ္ေလာက္ကေပါ့။ ကိုယ့္ထက္ ၃တန္းႀကီးတဲ့ အစ္ကို႔ အတန္း‌ေဖာ္ အစ္မေတြနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေနၾကေတာ့ ကစားေဖာ္ ကစားဖက္ေတြေလ။ အဲ့ အစ္မက စာအရမ္းေတာ္ေတာ့ တစ္နည္းအားျဖင့္ ေျပာရရင္ ကိုယ့္ အိုင္ေဒါေပါ့။ တစ္ေန႔ သူနဲ႔ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ “ငါတို႔ ႀကီးလာရင္ သံ႐ုံးမွာ အလုပ္လုပ္မွာ၊ အဲ့လို လုပ္ႏိုင္ဖို႔ဆိုရင္ စကားေျပာ ကြၽမ္းက်င္ရမယ္။ စကားေျပာ ကြၽမ္းက်င္ေအာင္ ႏိုင္ငံျခားဘာသာတကၠသိုလ္ တက္ဖို႔ လိုတယ္။” စသျဖင့္ ေျပာေနတာကို ၾကားၿပီးေတာ့ ငါလည္း ႏိုင္ငံျခားဘာသာတကၠသိုလ္ တက္ျဖစ္ရင္ ေကာင္းမွာပဲဆိုၿပီး ကေလးအေတြးနဲ႔ ေတြးခဲ့ဖူးတယ္။ ကိုယ္ ၁၀တန္းေအာင္ၿပီးေတာ့ တကၠသိုလ္ ေ႐ြးတဲ့အခါ ေဆးမွတ္ မမွီတာေတာ့ သိေနတယ္။ ဒုတိယ ဦးစားေပးအေနနဲ႔ ဘာေလွ်ာက္မလဲဆိုၿပီး ဂိုက္စာအုပ္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႏိုင္ငံျခားဘာသာစကားေတြ တန္းစီေနတာကို ေတြ႕ရေတာ့ ဘယ္ရမလဲ ဂိုက္စာအုပ္ထဲကအတိုင္း ကူးေရးၿပီး တင္လိုက္တယ္။ ျပန္က်လာေတာ့ ဂ်ာမန္ဘာသာစကားေမဂ်ာနဲ႔ က်လာတယ္။ စာတိုက္က အေၾကာင္းၾကားစာက တစ္ပတ္ေလာက္ ေနာက္က်မွ ေရာက္လာေတာ့ ေက်ာင္းအပ္တာလည္း ေနာက္က်၊ အတန္းတက္တာလည္း ေနာက္က်ကုန္ေရာ။ အဲ့ေတာ့ ေအ၊ ဘီ၊ စီ၊ ဒီကို ဂ်ာမန္လို အသံထြက္ တစ္မ်ိဳးႀကီး သင္ရေတာ့ စိမ္းေနတယ္။ က်န္တဲ့ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ တစ္ပတ္ေလာက္ သင္ထားေတာ့ ရင္းႏွီးၿပီးေနေပမဲ့ ကိုယ္ကေတာ့ အစဆိုေတာ့ မလိုက္ႏိုင္ဘူး။ အတန္းဝင္တဲ့ ဆရာမက ကိုယ့္နာမည္ေခၚၿပီး ထဆိုလည္း ဆိုေရာ စိတ္ထဲက ေတာ္ေတာ္ တင္းသြားတယ္။ အခုမွ အတန္းစတက္တဲ့ ေက်ာင္းသားကို ခ်က္ခ်င္းႀကီး ထဆိုခိုင္းေတာ့။ အဲ့ဒီ့ အတန္းခ်ိန္လည္း ၿပီးေရာ ေက်ာင္းသားေရးရာဌာနကို သြားၿပီး ေမဂ်ာ ေျပာင္းခ်င္လို႔ဆိုၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။ ကိုယ့္အမွတ္ကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ကိုရီးယား ေမဂ်ာကို ေျပာင္းလို႔ ရတယ္ဆိုေတာ့ ေပ်ာ္သြားတာေပါ့။ ခ်က္ခ်င္း ေျပာင္းမယ္ဆိုၿပီး ေနာက္အတန္းခ်ိန္မတိုင္ခ်င္ အထုပ္ေတြ သယ္ၿပီး ကိုရီးယားေမဂ်ာ ပထမႏွစ္ အတန္းထဲ သြားခဲ့တာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ ကိုရီးယားနဲ႔ ကံစပ္သြားတာေပါ့။ မေတာ္တဆ ၾကားခဲ့တဲ့ စကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္ ဆႏၵ တစ္ခု ျဖစ္ေပၚခဲ့ၿပီး တကယ္တမ္း ႀကီးလာေတာ့ အဲ့ဒီ ဆႏၵဟာ အေကာင္အထည္ ေပၚလာတယ္။ ဒါဟာ တိုက္ဆိုင္မႈ သပ္သပ္လို႔ ေျပာရေအာင္ ေသးငယ္တဲ့ တိုက္ဆိုင္မႈ မဟုတ္ဘူးလို႔ ထင္တာပဲ။ ဆိုလိုခ်င္တာ ေလာကႀကီးမွာ ေတြ႕ေန၊ ႀကဳံေန၊ ၾကားေနရတဲ့ ကိစၥေတြ၊ လူေတြနဲ႔ ခင္မင္ရင္းႏွီးမႈေတြဟာ ဘယ္ဟာမွ အက်ိဳးမရွိတဲ့ ေတြ႕ဆုံ၊ တိုက္ဆိုင္မႈေတြ မဟုတ္ဘဲ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ အေၾကာင္းရွိလို႔သာ ေတြ႕ၾက၊ ႀကဳံၾကရတာပါ။ အေၾကာင္းရွိမွ အက်ိဳးျဖစ္တယ္ ဆိုတဲ့ စကားဟာ အလဟသ စကားမဟုတ္ပါဘူး။ 

 အမှတ်တမဲ့မှသည် အမှတ်တရဆီသို့ 

           ဒီစကားကို ကြားလိုက်ရတဲ့အချိန်မှာ ခေါင်းပဲ ငြိမ့်မိတယ်။ ဘာြဖစ်လို့လဲဆိုတော့ ကိုယ်ဖြတ်သန်းလာခဲ့တဲ့ ဘဝတစ်လျှောက်ကို ပြန်ကြည့်လိုက်တော့ တိုက်ဆိုင်မှုသပ်သပ်ပါလို့ ပြောရအောင် သေးငယ်တဲ့ ကိစ္စတွေ မဟုတ်တဲ့အတွက်ကြောင့်ပဲ ဖြစ်တယ်။ ဘဝမှာ အရေးကြီးဆုံးက ပညာရေး၊ အလုပ်အကိုင်(စီးပွားရေး)၊ အိမ်ထောင်ရေးလို့ ဆိုရင်လည်း မမှားပါဘူး။ ကိုယ် နိုင်ငံခြားဘာသာ တက္ကသိုလ်မှာ ကိုရီးယားမေဂျာ ယူဖြစ်တာက စပြောရရင်၊ ဟိုးငယ်ငယ် ၂တန်းကျောင်းသူ အရွယ်လောက်ကပေါ့။ ကိုယ့်ထက် ၃တန်းကြီးတဲ့ အစ်ကို့ အတန်း‌ဖော် အစ်မတွေနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် နေကြတော့ ကစားဖော် ကစားဖက်တွေလေ။ အဲ့ အစ်မက စာအရမ်းတော်တော့ တစ်နည်းအားဖြင့် ပြောရရင် ကိုယ့် အိုင်ဒေါပေါ့။ တစ်နေ့ သူနဲ့ သူ့ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ “ငါတို့ ကြီးလာရင် သံရုံးမှာ အလုပ်လုပ်မှာ၊ အဲ့လို လုပ်နိုင်ဖို့ဆိုရင် စကားပြော ကျွမ်းကျင်ရမယ်။ စကားပြော ကျွမ်းကျင်အောင် နိုင်ငံခြားဘာသာတက္ကသိုလ် တက်ဖို့ လိုတယ်။” စသဖြင့် ပြောနေတာကို ကြားပြီးတော့ ငါလည်း နိုင်ငံခြားဘာသာတက္ကသိုလ် တက်ဖြစ်ရင် ကောင်းမှာပဲဆိုပြီး ကလေးအတွေးနဲ့ တွေးခဲ့ဖူးတယ်။ ကိုယ် ၁၀တန်းအောင်ပြီးတော့ တက္ကသိုလ် ရွေးတဲ့အခါ ဆေးမှတ် မမှီတာတော့ သိနေတယ်။ ဒုတိယ ဦးစားပေးအနေနဲ့ ဘာလျှောက်မလဲဆိုပြီး ဂိုက်စာအုပ်ကို ကြည့်လိုက်တော့ နိုင်ငံခြားဘာသာစကားတွေ တန်းစီနေတာကို တွေ့ရတော့ ဘယ်ရမလဲ ဂိုက်စာအုပ်ထဲကအတိုင်း ကူးရေးပြီး တင်လိုက်တယ်။ ပြန်ကျလာတော့ ဂျာမန်ဘာသာစကားမေဂျာနဲ့ ကျလာတယ်။ စာတိုက်က အကြောင်းကြားစာက တစ်ပတ်လောက် နောက်ကျမှ ရောက်လာတော့ ကျောင်းအပ်တာလည်း နောက်ကျ၊ အတန်းတက်တာလည်း နောက်ကျကုန်ရော။ အဲ့တော့ အေ၊ ဘီ၊ စီ၊ ဒီကို ဂျာမန်လို အသံထွက် တစ်မျိုးကြီး သင်ရတော့ စိမ်းနေတယ်။ ကျန်တဲ့ ကျောင်းသူ၊ ကျောင်းသားတွေကတော့ တစ်ပတ်လောက် သင်ထားတော့ ရင်းနှီးပြီးနေပေမဲ့ ကိုယ်ကတော့ အစဆိုတော့ မလိုက်နိုင်ဘူး။ အတန်းဝင်တဲ့ ဆရာမက ကိုယ့်နာမည်ခေါ်ပြီး ထဆိုလည်း ဆိုရော စိတ်ထဲက တော်တော် တင်းသွားတယ်။ အခုမှ အတန်းစတက်တဲ့ ကျောင်းသားကို ချက်ချင်းကြီး ထဆိုခိုင်းတော့။ အဲ့ဒီ့ အတန်းချိန်လည်း ပြီးရော ကျောင်းသားရေးရာဌာနကို သွားပြီး မေဂျာ ပြောင်းချင်လို့ဆိုပြီး ပြောလိုက်တယ်။ ကိုယ့်အမှတ်ကို ကြည့်ပြီးတော့ ကိုရီးယား မေဂျာကို ပြောင်းလို့ ရတယ်ဆိုတော့ ပျော်သွားတာပေါ့။ ချက်ချင်း ပြောင်းမယ်ဆိုပြီး နောက်အတန်းချိန်မတိုင်ချင် အထုပ်တွေ သယ်ပြီး ကိုရီးယားမေဂျာ ပထမနှစ် အတန်းထဲ သွားခဲ့တာပေါ့။ ဒီလိုနဲ့ ကိုယ်နဲ့ ကိုရီးယားနဲ့ ကံစပ်သွားတာပေါ့။ မတော်တဆ ကြားခဲ့တဲ့ စကားတစ်ခွန်းကြောင့် ဆန္ဒ တစ်ခု ဖြစ်ပေါ်ခဲ့ပြီး တကယ်တမ်း ကြီးလာတော့ အဲ့ဒီ ဆန္ဒဟာ အကောင်အထည် ပေါ်လာတယ်။ ဒါဟာ တိုက်ဆိုင်မှု သပ်သပ်လို့ ပြောရအောင် သေးငယ်တဲ့ တိုက်ဆိုင်မှု မဟုတ်ဘူးလို့ ထင်တာပဲ။ ဆိုလိုချင်တာ လောကကြီးမှာ တွေ့နေ၊ ကြုံနေ၊ ကြားနေရတဲ့ ကိစ္စတွေ၊ လူတွေနဲ့ ခင်မင်ရင်းနှီးမှုတွေဟာ ဘယ်ဟာမှ အကျိုးမရှိတဲ့ တွေ့ဆုံ၊ တိုက်ဆိုင်မှုတွေ မဟုတ်ဘဲ တစ်ချိန်ချိန်မှာ အကြောင်းရှိလို့သာ တွေ့ကြ၊ ကြုံကြရတာပါ။ အကြောင်းရှိမှ အကျိုးဖြစ်တယ် ဆိုတဲ့ စကားဟာ အလဟသ စကားမဟုတ်ပါဘူး။

mm.aaa.kr

계획된 우연

   "계획된 우연!" 정말 나에게 인상 깊은 말이다. 내가 내 인생의 일부분을 표현할 수 있는 가장 적합한 단어라고 해도 과언은 아니다. 초등학교 3/4학년에 다니고 있었을 때인가? 우리 오빠와 같은 반에 다니고 있는 모범생 언니가 우리 집 앞으로 이사 왔고 같이 어울리게 되었다. 우리 오빠가 나보다 3살 많으니까 중학생이였을 것이다. 어느 날 그 언니들끼리 '우리는 커서 대사관에서 일할 거야. 그러려면 외국어를 잘해야 되니까 외국어대학교에 들어가야 한다.' 등의 진로에 대해서 이야기하는 것을 우연히 들었다. 나는 어린 초등학생이라 순간적으로 '아~ 나도 외국어대학교에 들어가야지' 라는 생각이 스쳐지나갔다. 크고 나서 그 언니는 경영대학에 입학했고, 3년 후에 나도 수능시험에 응했고 결과 나올 때까지 3개월의 시간을 보냈다. 그 3개월의 시간을 어떤 이들은 영어 학원에 다니면서, 어떤 친구들은 컴퓨터 학원에 다니면서 보냈는데 나는 동네 아줌마 집에 가서 공짜로 재봉술을 배우면서 보냈다. 3개월 후 수능 결과가 나와 합격했기에 어느 대학에 갈 것인지에 대하여 고민을 해야 되는 순간이 왔다. 점수는 흔히 미얀마 학생들이 꿈 꾸는 의대 들어갈 만한 점수가 아니었고 양곤 외대를 2번째 우선 순위에 넣었다. 학과는 아무 생각 없이 입학 가이드 북에 나와 있는 영어 알파벳 순서대로, 중국어, 영어, 프랑스, ... , 독일어, 한국어, ... 순으로 적어서 올렸다. 나는 독일어학과에 입하하게 되었으나 입학허가 서류가 우리 집에 1주일 늦게 왔다. 그래서 서류를 받자마자 빠른 시일 내에 양곤 외대에 가서 등록하고 학교에 다니기 시작했다. 다른 학생들보다 1주일 늦게 수업을 듣게 되었다. 영어 아팔벳을 독일어 발음으로 해야 되고 그런 독일어가 나에게 많이 낯설었다. 게다가 선생님이 내가 그날 처음 수업 듣는 것을 몰라서 그런지 내 이름을 호칭해서 독일어 알파벳을 읽으라고 시켰다. 그래서 나도 그 수업시간 끝나고 바로 교학처에 가서 전공바꿔달라고 부탁했다. 내 수능 점수에 따르면 한국어학과에 갈 수 있다고 하니까 바로 그자리에서 '오케이, 한국어학과로 가겠다'고 필요한 서류를 준비하고 바로 제출했고 다음날부터 한국어학과에서 한국어를 배우기 시작했다. 한국어학과에서는 일주일 늦게 수업을 듣는 나까지 질릴정도로 자음, 모음을 매일 소래 내어 읽게 하였다. 거의 한 달동안 자음, 모음을 결합해서 매일 읽었던 기억이 난다. 어쨌든 나와 외대, 혹은 나와 한국어의 인연이 거기서부터 시작되었다. 

   대학교 졸업하고 나서 취직이 바로 된 친구도 있고, 한국어와 아무 관련 없는 회계쪽으로 취업하는 친구도 있고, 결혼하고 가정을 꾸리는 친구도 있었다. 나는 한국어 관련한 일을 해보고 싶으나 스스로 한국어를 잘 못한다고 생각하고 있었기에 자신감이 없는 편이었다. 같은 동네에 사는 학과 선배를 통해 일자리 2개정도를 소개 받았으나 면접만 봤고 합격 통보를 받지 못했다. 어느날 '에이레이' 전화 왔다는 옆집 언니의 목소리가 들렸다. 전화 올 데도 없는데 누구지? 라는 생각이 들었다. 가서 전화를 전해받았을 때 졸업 동기의 전화였다. 동기들의 연락처가 적혀있는 책에서 내 연락처를 보고 전화한 거였다고 한다. 자기들이 일하고 있는 데에서 한국어 전공자가 더 필요하다고 해서, 위치를 파악해본 결과 우리 동네에서 가까운 공단지역이라서 관심이 있냐고 물었다. 나야 두말 할 거 없이 어디로 가면 되냐고 물어보고 바로 준비해서 이력서 및 증명서를 가지고 버스에 올라탔다. 회사근처 버스정류장에 내려 한 여름의 무더위에 양산을 쓰고 정류장에 있는 가계 주인에게 '재우공장' 이 어디냐고 물어보고 안내해주는 대로 찾아갔었다. 먼저 여성 한국인 책임자와 만났고, 이력서 가져왔냐는 질문에 '이력서'는 나에게 낯선 용어라 못 알아들었지만 무조건 '예'라고 대답하고 가져온 서류를 다 건해줬다. 그다음에 나를 법인장실로 데려가 면접 보게 해줬고, 기본적인 질문들을 주고 받았다. 그러고 나서 언제부터 출근할 수 있냐고 하니, 망설일 것도 없이 내일부터 출근 가능하다고 답했다. 법인장도 웃으면서 인사과 메니저를 불러 나를 인사 시켜주고, 근무조건을 알려주라고 했다. 인사과 메니저 아저씨가 '월급은 10만짯부터 시작될 것고 괜찮아요?' 라는 질문을 듣고 속으로 '좀 많이 주네!' 라고 생각해서 '회사 입장에서 괜찮은 대로 줘도 된다'고 답했다. 무리하게 많이 줄 필요 없다는 식으로 얘기를 했다. 그때부터 시작해 봉제 공장에서 4년간 쭉 통역으로서 자리를 잡았다. 다른 통역 친구들은 공장 일이 힘든다고 하나, 둘씩 그만두었으니 나도 모르게 이직하고 싶은 마음이 생겼다. 이직을 시도하다가 외대 학과장님과 3년 만에 만나게 되었고, 연락처 교환하고, 어느 날 학과장님의 메일 한통을 통해 어떤 한국인 남자와 메일상으로 알게 되었다. 

    거의 매일 메일을 주고 받으면서 서로에 대한 호감을 느꼈던 것 같다. 그렇게 장거리 연애를 하기 시작했다. 하루종일 힘들게 일하고 있는 나의 사정을 알고 남자친구는 한국으로 유학 올 수 있는 기회를 찾아보기 시작했다. 기회가 생기자 일을 그만두고 한국으로 유학 왔고, 등록금 잔액, 생활비까지 지원해주는 포스코 장학생으로 석사과정을 다니게 되었다. 석사과정을 마치고 지금은 남자친구랑 결혼해서 행복한 가정을 꾸리고 있다. 취업준비도 하면서 학원도 다니면서, 통역 알바도 하면서 말이다. 

    이렇게 나의 어렸을 적에 우연히 꾸었던 외대 학생이라는 꿈이 크고 나서 실제로 외대에 들어가게 되었고, 수능시험 치고 결과를 기다리는 동안에 친 언니들 소개로 우연히 배우게 되었던 재봉기술이 대학교 졸업하고 나서 취업할 때 유용한 기술이 되었다. 한국어와의 인연으로 인생의 배우자도 만났다. 계획된 우연이라는 말이 괜한 말은 아닌가 본다. 내가 새언니에게 배웠던 회계는 조금 있으면 한국에서 전산회계학원 갈 때 유용할 것이 확실하다. 쉽지는 않겠지만 회계에 대한 아무런 지식이 없는 사람보다 영국에서 인정한 회계 자격증을 따본 적이 있어서 수업을 따라가는 데에 큰 문제 없을 거라 믿는다. 아무튼 세상에서 일어난 모든 일들은 그냥 우연히 발생하고 사라지는 것이 아니라 나중에 알고보면 마치 미리 계획한 것처럼 쓸쓸 쓸모가 생겨나고, 우연이라 생각했던 것들이 인연으로 업그레드 된다는 것을 나의 계란 한판의 인생을 통해 알게 되었다.  

mm.aaa.kr

사서 아픔을 한 Mi Aye

 Mi Aye를 포함해서 형제자매들이 그토록 먹고 싶었던 음식이 있었다. 그 음식을 매일 먹어도 질리지 않은 것만 같았던 음식이었다. 그 음식은 바로 유탸오를 쌂은 콩으로 먹는 것이었다. 주로 차집에서 밀크티나, 연유커피랑 같이 파는 음식이며 미얀마 사람들이 아침식사로 즐겨먹는 음식이었다. 사모사보다 2~3배 정도 비싸니까 사모사 한 개를 2명 반반씩 나눠서 먹어야 했던 우리 가족에게 유탸오는 특별한 음식이라고 해도 과언은 아니다. 평소에 예쁨을 받지 못했고 먹고 싶은 것이 있어도 매가 무서워서 조르지 못한 Mi Aye네 형제자매들이 특혜를 누릴 수 있는 때가 있었다. 그 때는 바로 아픈 때였다. 아프면 평소에 누리지 못했던 것들이 다 허용되기 때문이다. 하지만 보통 아프면 입맛이 떨어지니까 건강했을 때 먹고 싶었던 것들을 아무리 사줘도 마음껏 맛있게 먹지 못했다. 먹으면 토하고 별로 먹고 싶은 마음도 없었다. 그럴 때는 아픈 애가 먹다 남은 음식을 다른 건강한 형제자매들이 먹어버린다. 음식은 상하니까 건강이 회복될 때까지 놔둘 수 없어 아쉽지만 어쩔 수 없었다. 가끔 유탸오가 생각나고 먹고 싶을 때는 ‘아팠으면 좋겠다.’라는 바람이 있었다. 때로는 일부러 비 맞으면서까지 아픔을 청해본 적도 있었다. 그럴 때는 이놈의 아픔이 찾아오지 않았다. 다시 생각해보면 정말로 어리석은 행동이었다. 뼈 빠지게 돈 벌고 있는 부모님 생각을 전혀 안하고 평소에 안 사준 음식을 아플 때야 먹을 수 있다는 생각 하나만으로 스스로 저주를 했기 때문이다. 아빠 혼자 벌어서 9명의 식구를 먹여살이는 일은 여간 어려운 일이 아니었을 텐데 ‘어린 Mi Aye 가 철이 덜 들었어서 미안해. 아빠’. 

ေနမေကာင္းျဖစ္ခ်င္တဲ့ မိေအး

 မိေအး အပါအဝင္ မိေအး ေမာင္နွမေတြ အားလံုး အရမ္း စားခ်င္ခဲ့တဲ့ မနက္စာ ရိွခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီ့ အစားအစာကို ေန႕တိုင္းေကြ်းေတာင္ ျငီးေငြ႕မွာ မဟုတ္ဘူးလို႕ ထင္မိတယ္။ အဲဒီ့ အစားအစာကေတာ့ တျခား မဟုတ္ပါဘူး။ ပဲအီၾကာေကြးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြမွာ ေရာင္းတဲ့ အစားအစာျဖစ္ၿပီး၊ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ား မနက္စာအျဖစ္ စားေသာက္ေလ့ ရိွတဲ့ အစားအစာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သူဟာ ဆမူဆာထက္ ၂ဆ ၃ဆေလာက္ ေဈးၾကီိးေတာ့ ဆမူဆာ တစ္ခုကို ၂ေယာက္ခြဲစားရတဲ့ မိေအးတို႕ မိသားစုအတြက္ေတာ့ အထူးစပယ္ရွယ္ မနက္စာလို႕ ဆိုလို႕ရပါတယ္။ ပံုမွန္အခ်ိန္ေတြမွာ ဂရုစိုက္ မခံရ၊ စားခ်င္တာ ရိွလဲ တုတ္နဲ႕ ေတြ႕မွာ ေၾကာက္တာနဲ႕ မပူဆာရဲတဲ့ မိေအးတဲ့ ေမာင္နွမေတြ လိုတရနိုင္တဲ့ အခ်ိန္ ရိွပါတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္ကေတာ့ ေနမေကာင္းျဖစ္တဲ့အခ်ိိန္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနမေကာင္းျဖစ္ရင္ လူၾကီးေတြက ေနမေကာင္းလို႕ဆိုၿပီး အလိုလုိက္တယ္။ စားခ်င္တာ ဝယ္ေကြ်းတယ္ေလ။ ေနမေကာင္းျဖစ္ရင္ မိေအး ပါးစပ္ထဲမွာ ခါးခါးၾကီး ျဖစ္ေနတတ္တယ္။ အဲေတာ့ အစားလည္း စားခ်င္စိတ္ မရိွ။ စားလည္း မၾကာဘူး ျပန္ျပန္ အန္ေတာ့ ေနမေကာင္း ျဖစ္ရင္ ပူဆာျဖစ္ေအာင္ ပူဆာမယ္ဆိုတဲ့ အစားအစာေတြဟာ အကုန္ တျခား ေမာင္နွမေတြအတြက္ ျဖစ္သြားတာေပါ့။ ေနေကာင္းမွ စားခ်င္တယ္ဆိုလည္း ဝယ္ေကြ်းမွာ မဟုတ္ေတာ့ တစ္ဖက္ပဲ စားနုိင္စားနိုင္ဆိုၿပီး ပူဆာခဲ့ဖူးတယ္ေလ။ တစ္ခါတစ္ခါ ပဲအီၾကာ စားခ်င္လာတဲ့အခ်ိန္ဆို ေနမေကာင္းျဖစ္ရင္ သပ္ေကာင္းမွာပဲဆိုၿပီး ေတြးဖူးတယ္။ တမင္ မိုးေရစိုခံၿပီး ေနမေကာင္းျဖစ္ေအာင္ေတာင္ လုပ္ဖူးေသးတယ္။ ေနမေကာင္း ျဖစ္မွ စားခ်င္တာ စားခြင့္ရမွာဆိုေတာ့ေလ။ အခု ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ရင္ မိဘေတြကို မသနားခဲ့တာေပါ့ေနာ္။ အေဖ တစ္ေယာက္တည္း ရွာတဲ့ ေငြနဲ႕ မိသားစု ၉ေယာက္ စားေရးေသာက္ေရးကို ေျဖရွင္းေနရတာကို အသိ စားခ်င္တဲ့ စိတ္ တစ္ခုတည္းနဲ႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေနမေကာင္းျဖစ္ပါေစ ဆိုၿပီး က်ိန္ခဲ့တဲ့ မိေအးဟာေလ ေတာ္ေတာ္ ဆိုးတာပဲ။ အလိုက္မသိခဲ့တဲ့ ကေလးငယ္ မိေအးအစား ကေလးၾကီး မိေအးကပဲ ေဖၾကီးကို ေတာင္းပန္တယ္ေနာ္။ 

နေမကောင်းဖြစ်ချင်တဲ့ မိအေး

    မိအေး အပါအဝင် မိအေး မောင်နှမတွေ အားလုံး အရမ်း စားချင်ခဲ့တဲ့ မနက်စာ ရှိခဲ့ဖူးတယ်။ အဲဒီ့ အစားအစာကို နေ့တိုင်းကျွေးတောင် ငြီးငွေ့မှာ မဟုတ်ဘူးလို့ ထင်မိတယ်။ အဲဒီ့ အစားအစာကတော့ တခြား မဟုတ်ပါဘူး။ ပဲအီကြာကွေးပဲ ဖြစ်ပါတယ်။ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်တွေမှာ ရောင်းတဲ့ အစားအစာဖြစ်ပြီး၊ မြန်မာလူမျိုးများ မနက်စာအဖြစ် စားသောက်လေ့ ရှိတဲ့ အစားအစာပဲ ဖြစ်ပါတယ်။ သူဟာ ဆမူဆာထက် ၂ဆ ၃ဆလောက် ဈေးကြီးတော့ ဆမူဆာ တစ်ခုကို ၂ယောက်ခွဲစားရတဲ့ မိအေးတို့ မိသားစုအတွက်တော့ အထူးစပယ်ရှယ် မနက်စာလို့ ဆိုလို့ရပါတယ်။ ပုံမှန်အချိန်တွေမှာ ဂရုစိုက် မခံရ၊ စားချင်တာ ရှိလဲ တုတ်နဲ့ တွေ့မှာ ကြောက်တာနဲ့ မပူဆာရဲတဲ့ မိအေးတဲ့ မောင်နှမတွေ လိုတရနိုင်တဲ့ အချိန် ရှိပါတယ်။ အဲဒီ အချိန်ကတော့ နေမကောင်းဖြစ်တဲ့အချိန်ပဲ ဖြစ်ပါတယ်။ နေမကောင်းဖြစ်ရင် လူကြီးတွေက နေမကောင်းလို့ဆိုပြီး အလိုလိုက်တယ်။ စားချင်တာ ဝယ်ကျွေးတယ်လေ။ နေမကောင်းဖြစ်ရင် မိအေး ပါးစပ်ထဲမှာ ခါးခါးကြီး ဖြစ်နေတတ်တယ်။ အဲတော့ အစားလည်း စားချင်စိတ် မရှိ။ စားလည်း မကြာဘူး ပြန်ပြန် အန်တော့ နေမကောင်း ဖြစ်ရင် ပူဆာဖြစ်အောင် ပူဆာမယ်ဆိုတဲ့ အစားအစာတွေဟာ အကုန် တခြား မောင်နှမတွေအတွက် ဖြစ်သွားတာပေါ့။ နေကောင်းမှ စားချင်တယ်ဆိုလည်း ဝယ်ကျွေးမှာ မဟုတ်တော့ တစ်ဖက်ပဲ စားနိုင်စားနိုင်ဆိုပြီး ပူဆာခဲ့ဖူးတယ်လေ။ တစ်ခါတစ်ခါ ပဲအီကြာ စားချင်လာတဲ့အချိန်ဆို နေမကောင်းဖြစ်ရင် သပ်ကောင်းမှာပဲဆိုပြီး တွေးဖူးတယ်။ တမင် မိုးရေစိုခံပြီး နေမကောင်းဖြစ်အောင်တောင် လုပ်ဖူးသေးတယ်။ နေမကောင်း ဖြစ်မှ စားချင်တာ စားခွင့်ရမှာဆိုတော့လေ။ အခု ပြန်စဉ်းစားကြည့်ရင် မိဘတွေကို မသနားခဲ့တာပေါ့နော်။ အဖေ တစ်ယောက်တည်း ရှာတဲ့ ငွေနဲ့ မိသားစု ၉ယောက် စားရေးသောက်ရေးကို ဖြေရှင်းနေရတာကို အသိ စားချင်တဲ့ စိတ် တစ်ခုတည်းနဲ့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို နေမကောင်းဖြစ်ပါစေ ဆိုပြီး ကျိန်ခဲ့တဲ့ မိအေးဟာလေ တော်တော် ဆိုးတာပဲ။ အလိုက်မသိခဲ့တဲ့ ကလေးငယ် မိအေးအစား ကလေးကြီး မိအေးကပဲ ဖေကြီးကို တောင်းပန်တယ်နော်။ 

mm.aaa.kr

1990년대 Mi Aye의 작은 행복

   Mi Aye 네 사는 23번 길에 한 6~70 가구 정도 살고 있는데 그 중에서 테레비전이 있는 가구는 2~3가구 정도밖에 없다. 전기선이 연결되어 있는 집은 한 60% 정도였다. 전기는 하루에 셀 수 없이 나갔다 들어왔다 했을 때였다. 그 때 당시에 인기 있었던 드라마는 중국 손오공 드라마 및 판관 포청천이였으며 8시 뉴스 끝나면 방영되었다. 우리는 9시 뉴스 끝날 때쯤 되면 눈치껏 테레비전 있는 집에 들어가 조용히 얌전하게 자리를 잡고 드라마를 감상했었다. 그때 당시 동네 새길들은 거의 다 미포장 상태라 건조기에는 먼지 투성이었다. 우리와 비슷한 또래 애들하고 드라마 시작하기 전까지 길가에서 뛰어 놀다가 때가 되면 먼지 묻은 발로 남의 집에 올라가 드라마 손오공  및 판관 포청천을 감상하곤 했다. 드라마가 재미있어질 때쯤 되면 전기가 나가곤 했고, 사람들의  '하~'라고 아쉬운 소리를 내며 어쩔 수 없이 귀가해야만 했다. 그 당시에 Mi Aye가 제일 부러웠던 친구들은 테레비전 있는 집 주인의 자식들이었다. 자기 집이니까 티비를 앉아서 보다가 눕고 싶으면 자유롭게 누워서도 볼 수 있어서 정말 부러웠던 것 같다. '우리 집에 테레비전이 생기면 하루종일 누워서 보고 말거야' 라.는 다짐도 몇번인지 몰라 했었다. 

   Mi Aye 한테도 그런 날이 찾아왔을 줄이야 ~, 중학교 1~2학년 때쯤의 어떤 하루였다. 하교해서 집으로 걸어서 돌아오는 길에 심부름 보러 나오는 넷째 언니와 길에서 마주쳤는데 Mi Aye 를 보고 빨리 집에 가보라고 했다. 아버지가 테레비전 사오신다고 그랬다. Mi Aye도 갑자기 테레비전이라고 하니까 가슴이 두근거리고 바로 집으로 달려갔었다. 집에 도착해서 보니 테레비전이 없었다. 식구들한테 물어봤더니 아버지가 가지러 나갔는데 아직 안 들어왔다고 했다. 목이 빠지게 기다린 끝에 우리 집 앞에 3바퀴 자전거 한 대가 도착했다. 아버지는 커다란 보따리를 안는 채로 3바퀴 자전거에서 내렸다. 보따리를 열어봤더니 조금 실망했었다. 중고품 흑백 티비였기 때문이다. 그래도 행복했던 것은 사실이었고 보따리를 열어보고 바로 티비를 켜고 나서 예전에 그렇게 보기 싫어했던 8시 뉴스를 앉아서도 봤고, 누워서도 봤다. 믿기지 않았다. 꿈인지 현실인지 구별 못할 정도였다. 우리보다 잘 사는 집들이 있었는데 Mi Aye네 집이 먼저 티비를 사들였다는 것이 꿈만 같았다. 물론 중고품이자 흑백 티비였지만 말이다. 행복했던 것도 사실이고 고생은 고생대로 했던 것 같다. 이유는 미얀마의 형편 없는 저전력으로 전압기가 없으면 아예 티비가 켜지지도 않았기 때문이다. 그래서 자동차 배터리로 전기를 연결해서 사용해야만 했다. 그래서 티비와 배터리를 세트로 사온 것이었다. Mi Aye네 형제/자매들은 매일 아침에 자동차 배터리 충전하는 집에 그 무거운 배터리를 형제/자매 두명이 같이 맞들고 가져가 유료 충전시키고 저녁에 다시 가져오는 식이었다. 그래도 전기가 들어올 때만 충전을 해주니까 배터리가 100% 충전된 적은 없었고 어떤 날엔 하루종일 전기가 안 들어와서 1%도 충전 안 되었던 날도 있었다. 그래도 그 배터리가 있었기에 전기 들어오고 나가는 것에 대한 구애를 받지 않고 우리가 즐겨보는 드라마가 시작하는 시간대를 맞추어 티비에 배터리를 연결해서 안심하게 볼 수 있었다. 드라마 방영 도중에 전기가 나가면 드라마에 푹 빠진 사람들이 배터리로 티비를 볼 수 있는 Mi Aye네 집에 몰려와 같이 봤었다. 이 작은 행복들이 Mi Aye에게는 아주 소중했고 평생 잊을 수 없는 추억의 날들이었다. 

 ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ေန့ေလးမ်ား

Zawgyi

 မိေအးတို႔ လမ္းထဲမွာ အိမ္ေထာင္စု ၆၀/ ၇၀ေလာက္ ရွိမယ္။ အဲ့ဒီ့ အထဲမွာမွ တီဗြီ ရွိတဲ့ အိမ္ဟာ ၂အိမ္ ၃အိမ္ေလာက္ပဲ ရွိတယ္။ မီးရတဲ့ အိမ္ကလည္း ၆၀ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ပဲ ရွိတယ္။ မီးကလည္း တစ္ေန႔ကို အေခါက္ ၆၀ေက်ာ္ေလာက္ ပ်က္လိုက္ လာလိုက္နဲ႔ေပါ့။ အဲဒီ ေခတ္တုန္းက ေခတ္စားတဲ့ ဇာတ္လမ္းတြဲေတြကေတာ့ ၈နာရီ သတင္းအၿပီးမွာ လႊင့္တဲ့ စြန္းဝူခုံးေခၚ ေမ်ာက္ကားနဲ႔ ေပါင္ခ်ိန္ကားေတြေပါ့။ ၉နာရီ ေက်ာ္ၿပီ၊ သတင္း ၿပီးေလာက္ၿပီဆိုရင္ တီဗြီဖြင့္ထားတဲ့ အိမ္ပိုင္ရွင္ေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာကို အကဲခတ္ၿပီး အသာေလး အိမ္ထဲ ဝင္သြားၿပီး ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ထိုင္ၿပီး ၾကည့္တာေပါ့။  အဲဒီ့ အခ်ိန္တုန္းက လမ္းေတြကလည္း မခင္းရေသးေတာ့ ေျပးလႊားေဆာ့ကစားထားတဲ့ ဖုန္ေပေနတဲ့ ေျခေထာက္ေတြနဲ႔ သူမ်ားအိမ္ေပၚ တက္ၿပီး ၾကည့္ၾကတာေလ။ အားလည္း နာတယ္။ ေမာင္းထုတ္ခံရမွာလည္း ေၾကာက္တာေပါ့။ ေျခေထာက္ေဆးၿပီး လာခဲ့လို႔ ေျပာတာေတာ့ ခံရဖူးေပမဲ့ လာမၾကည့္နဲ႔လို႔ ေျပာတာေတာ့ မခံခဲ့ရဘူး။ မီးကေလ ေကာင္းခန္းေရာက္ၿပီဆို အၿမဲ ျပတ္တယ္။ မီးပ်က္ရင္ အိမ္ျပန္၊ မီးျပန္လာရင္ ျပန္သြားၾကည့္နဲ႔ အဲ့ဒီ့ မီးေၾကာင့္ တစ္ခါပဲ မ်က္ႏွာရိပ္ မ်က္ႏွာကဲ ၾကည့္ရမွာကို ၂ခါ ၃ခါ ၾကည့္ရတယ္ေလ။ သိပ္မုန္းတာပဲ။ ေနာက္ၿပီး မိေအး အားအက်ဆုံး သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ တီဗြီ ရွိတဲ့ အိမ္က ကေလးေတြပဲ။ သူတို႔ဆို အခ်ိန္မေ႐ြး တီဗြီ ဖြင့္ၾကည့္လို႔လည္း ရတယ္။ တုံးလုံးလွဲၾကည့္လို႔ လည္း ရတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ေလ။ ငါတို႔ အိမ္မွာ တီဗြီ ရွိရင္ တစ္ေနကုန္ တုံးလုံးလွဲၿပီး ၾကည့္ဦးမယ္ဆိုၿပီး က်ိန္းဖူးတာလည္း အႀကိမ္ေရ မနည္းပါဘူး။

   ကံတရားက မိေအးဘက္ ေရာက္လာတဲ့ ေန့ေလးတစ္ေန့ေပါ့။ မိေအး ၅တန္း၊ ၆တန္းေလာက္ကေပါ့။ တစ္ေန႔ေ ေက်ာင္းလႊတ္ခ်ိန္ အိမ္အျပန္လမ္းမွာ မိေအး အထက္က ၄‌ေယာက္‌ေျမာက္ အစ္မနဲ႔ လမ္းမွာ ေတြ႕ေတာ့ အိမ္ကို အျမန္ျပန္တဲ့။ အေဖႀကီး တီဗြီ သြားဝယ္ေနတယ္တဲ့။ မေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ ကိစၥႀကီးဆိုေတာ့ ရင္ေတြလည္း တုန္၊ ေျခေတြ လက္ေတြလည္း ေအးလာၿပီး၊ အိမ္ကို တန္းေျပးတာေပါ့ ဘယ္ရမလဲ။ အိမ္ကိုေရာက္ေတာ့ အေဖႀကီးက ျပန္မေရာက္ေသးဘူး။ ေစာင့္လိုက္ရတာ လည္ပင္းေတာင္ ရွည္ထြက္လာတယ္။ ခဏေနေတာ့ ဆိုက္ကား တစ္စီး အိမ္ေရွ႕ကို ဆိုက္လာတယ္။ ဆိုက္ကားေပၚကေန အထုပ္ေလး ပိုက္ၿပီး ဆင္းလာတဲ့ အေဖ့ကို လွမ္းေတြ႕လိုက္ေတာ့ ဘယ္လို ေပ်ာ္မွန္း မသိ။ အထုပ္ေလးကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့ မိေအး နည္းနည္း စိတ္ပ်က္သြားတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ မိေအးထင္ထားတဲ့ ကာလာတီဗြီ မဟုတ္ အျဖဴအမည္း တီဗြီ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း မရွိတာထက္စာရင္ ေတာ္ပါေသးတယ္ဆိုၿပီး အဲဒီ့ အျဖဴအမည္းေလးကိုပဲ ဖြင့္ၿပီး အရင္က အရမ္းမုန္းတဲ့ ၈နာရီ သတင္းကိုအထူးတန္းကေန ထိုင္ၿပီးကို ၾကည့္ေနတာ။ ငါတို႔ေတြထက္ ေျပလည္တဲ့ အိမ္ေတြေတာင္ တီဗြီ မဝယ္ႏိုင္ေသးတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဘယ္လိုပဲ အေဟာင္းပဲ ျဖစ္ပါေစဦးေတာ့ အိမ္မွာ တီဗြီ ရွိေနတာကို မယုံႏိုင္ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ အိပ္မက္လား တကယ္လားဆိုၿပီးေပါ့။ အဲဒီ့ တီဗြီေၾကာင့္ ေပ်ာ္တာလည္း ေပ်ာ္တာေပါ့၊ အေတာ္ေလးလည္း အပင္ပန္း ခံခဲ့ရတယ္။ အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ ျမန္မာျပည္က မီးအားက အရမ္းနည္းေတာ့ မီးအားျမႇင့္စက္ မရွိရင္ တီဗြီက ၾကည့္မရတာ ျပႆနာ။ အဲ့တာေၾကာင့္လားမသိ ျပန္ေရာင္းတဲ့ သူကလည္း တီဗြီနဲ႔ ဘတ္ထရီ အတြဲလိုက္ ေရာင္းလိုက္ေလရဲ႕။ မိေအးတို႔ မနက္မနက္ဆို ဘတ္ထရီကို ေမာင္ႏွမေတြ တစ္ေယာက္ တစ္ဖက္ မၿပီး အားသြင္းဆိုင္ကို သြားပို႔၊ ညေနက် ျပန္သြားယူနဲ႔ေပါ့။ အားသြင္းတဲ့ ဆိုင္ကလည္း မီးလာတဲ့အခ်ိန္ပဲ သြင္းေပးေတာ့ တစ္ေနကုန္ မီးမလာတဲ့ ရက္ဆို အားက တစ္စက္မွ မရွိဘဲ၊ အရင္ေန႔က လက္က်န္ေလးနဲ႔ မွိန္းၿပီး ၾကည့္ရတာေပါ့။  တစ္ခု ေကာင္းတာက ဘာလည္း ဆိုေတာ့ ဘတ္ထရီနဲ႔ ၾကည့္ရတာ မ်ားတဲ့အတြက္ မီးအားျမႇင့္စက္ မရွိခင္က မီးလာတာ မလာတာကို သိပ္ အာ႐ုံစိုက္စရာ မလိုဘူး။ တစ္ခါ တစ္ခါ ေကာင္းခန္းေရာက္ေနတုန္း မီးပ်က္သြားရင္ တစ္ျခားအိမ္က လူေတြက မိေအးတို႔ အိမ္လာၿပီး ၾကည့္ရတဲ့ အခါလည္း ရွိေသး။ မိေအးအတြက္ေတာ့ ဒီလို ဘာမဟုတ္တဲ့ ေပ်ာ္႐ႊင္စရာ အခ်ိန္ေလးေတြဟာ တစ္သတ္ မေမ့ႏိုင္တဲ့ အေပ်ာ္ေလးေပါ့။

ပျော်ရွှင်စရာ နေ့လေးများ

Unicode

 မိအေးတို့ လမ်းထဲမှာ အိမ်ထောင်စု ၆၀/ ၇၀လောက် ရှိမယ်။ အဲ့ဒီ့ အထဲမှာမှ တီဗွီ ရှိတဲ့ အိမ်ဟာ ၂အိမ် ၃အိမ်လောက်ပဲ ရှိတယ်။ မီးရတဲ့ အိမ်ကလည်း ၆၀ရာခိုင်နှုန်းလောက်ပဲ ရှိတယ်။ မီးကလည်း တစ်နေ့ကို အခေါက် ၆၀ကျော်လောက် ပျက်လိုက် လာလိုက်နဲ့ပေါ့။ အဲဒီ ခေတ်တုန်းက ခေတ်စားတဲ့ ဇာတ်လမ်းတွဲတွေကတော့ ၈နာရီ သတင်းအပြီးမှာ လွှင့်တဲ့ စွန်းဝူခုံးခေါ် မျောက်ကားနဲ့ ပေါင်ချိန်ကားတွေပေါ့။ ၉နာရီ ကျော်ပြီ၊ သတင်း ပြီးလောက်ပြီဆိုရင် တီဗွီဖွင့်ထားတဲ့ အိမ်ပိုင်ရှင်တွေရဲ့ မျက်နှာကို အကဲခတ်ပြီး အသာလေး အိမ်ထဲ ဝင်သွားပြီး ငြိမ်ငြိမ်လေး ထိုင်ပြီး ကြည့်တာပေါ့။  အဲဒီ့ အချိန်တုန်းက လမ်းတွေကလည်း မခင်းရသေးတော့ ပြေးလွှားဆော့ကစားထားတဲ့ ဖုန်ပေနေတဲ့ ခြေထောက်တွေနဲ့ သူများအိမ်ပေါ် တက်ပြီး ကြည့်ကြတာလေ။ အားလည်း နာတယ်။ မောင်းထုတ်ခံရမှာလည်း ကြောက်တာပေါ့။ ခြေထောက်ဆေးပြီး လာခဲ့လို့ ပြောတာတော့ ခံရဖူးပေမဲ့ လာမကြည့်နဲ့လို့ ပြောတာတော့ မခံခဲ့ရဘူး။ မီးကလေ ကောင်းခန်းရောက်ပြီဆို အမြဲ ပြတ်တယ်။ မီးပျက်ရင် အိမ်ပြန်၊ မီးပြန်လာရင် ပြန်သွားကြည့်နဲ့ အဲ့ဒီ့ မီးကြောင့် တစ်ခါပဲ မျက်နှာရိပ် မျက်နှာကဲ ကြည့်ရမှာကို ၂ခါ ၃ခါ ကြည့်ရတယ်လေ။ သိပ်မုန်းတာပဲ။ နောက်ပြီး မိအေး အားအကျဆုံး သူငယ်ချင်းတွေကတော့ တီဗွီ ရှိတဲ့ အိမ်က ကလေးတွေပဲ။ သူတို့ဆို အချိန်မရွေး တီဗွီ ဖွင့်ကြည့်လို့လည်း ရတယ်။ တုံးလုံးလှဲကြည့်လို့ လည်း ရတဲ့အတွက်ကြောင့်လေ။ ငါတို့ အိမ်မှာ တီဗွီ ရှိရင် တစ်နေကုန် တုံးလုံးလှဲပြီး ကြည့်ဦးမယ်ဆိုပြီး ကျိန်းဖူးတာလည်း အကြိမ်ရေ မနည်းပါဘူး။

   ကံတရားက မိအေးဘက် ရောက်လာတဲ့ နေ့လေးတစ်နေ့ပေါ့။ မိအေး ၅တန်း၊ ၆တန်းလောက်ကပေါ့။တစ်နေ့ ကျောင်းလွှတ်ချိန် အိမ်အပြန်လမ်းမှာ မိအေး အထက်က ၄‌ယောက်‌မြောက် အစ်မနဲ့ လမ်းမှာ တွေ့တော့ အိမ်ကို အမြန်ပြန်တဲ့။ အဖေကြီး တီဗွီ သွားဝယ်နေတယ်တဲ့။ မမျှော်လင့်ထားတဲ့ ကိစ္စကြီးဆိုတော့ ရင်တွေလည်း တုန်၊ ခြေတွေ လက်တွေလည်း အေးလာပြီး၊ အိမ်ကို တန်းပြေးတာပေါ့ ဘယ်ရမလဲ။ အိမ်ကိုရောက်တော့ အဖေကြီးက ပြန်မရောက်သေးဘူး။ စောင့်လိုက်ရတာ လည်ပင်းတောင် ရှည်ထွက်လာတယ်။ ခဏနေတော့ ဆိုက်ကား တစ်စီး အိမ်ရှေ့ကို ဆိုက်လာတယ်။ ဆိုက်ကားပေါ်ကနေ အထုပ်လေး ပိုက်ပြီး ဆင်းလာတဲ့ အဖေ့ကို လှမ်းတွေ့လိုက်တော့ ဘယ်လို ပျော်မှန်း မသိ။ အထုပ်လေးကို ဖွင့်လိုက်တော့ မိအေး နည်းနည်း စိတ်ပျက်သွားတယ်။ အကြောင်းကတော့ မိအေးထင်ထားတဲ့ ကာလာတီဗွီ မဟုတ် အဖြူအမည်း တီဗွီ ဖြစ်နေတဲ့အတွက်ကြောင့်ပဲ ဖြစ်တယ်။ ဒါပေမဲ့လည်း မရှိတာထက်စာရင် တော်ပါသေးတယ်ဆိုပြီး အဲဒီ့ အဖြူအမည်းလေးကိုပဲ ဖွင့်ပြီး အရင်က အရမ်းမုန်းတဲ့ ၈နာရီ သတင်းကိုအထူးတန်းကနေ ထိုင်ပြီးကို ကြည့်နေတာ။ ငါတို့တွေထက် ပြေလည်တဲ့ အိမ်တွေတောင် တီဗွီ မဝယ်နိုင်သေးတဲ့ အချိန်မှာ ဘယ်လိုပဲ အဟောင်းပဲ ဖြစ်ပါစေဦးတော့ အိမ်မှာ တီဗွီ ရှိနေတာကို မယုံနိုင် ဖြစ်ခဲ့ရတယ်။ အိပ်မက်လား တကယ်လားဆိုပြီးပေါ့။ အဲဒီ့ တီဗွီကြောင့် ပျော်တာလည်း ပျော်တာပေါ့၊ အတော်လေးလည်း အပင်ပန်း ခံခဲ့ရတယ်။ အကြောင်းရင်းကတော့ မြန်မာပြည်က မီးအားက အရမ်းနည်းတော့ မီးအားမြှင့်စက် မရှိရင် တီဗွီက ကြည့်မရတာ ပြဿနာ။ အဲ့တာကြောင့်လားမသိ ပြန်ရောင်းတဲ့ သူကလည်း တီဗွီနဲ့ ဘတ်ထရီ အတွဲလိုက် ရောင်းလိုက်လေရဲ့။ မိအေးတို့ မနက်မနက်ဆို ဘတ်ထရီကို မောင်နှမတွေ တစ်ယောက် တစ်ဖက် မပြီး အားသွင်းဆိုင်ကို သွားပို့၊ ညနေကျ ပြန်သွားယူနဲ့ပေါ့။ အားသွင်းတဲ့ ဆိုင်ကလည်း မီးလာတဲ့အချိန်ပဲ သွင်းပေးတော့ တစ်နေကုန် မီးမလာတဲ့ ရက်ဆို အားက တစ်စက်မှ မရှိဘဲ၊ အရင်နေ့က လက်ကျန်လေးနဲ့ မှိန်းပြီး ကြည့်ရတာပေါ့။  တစ်ခု ကောင်းတာက ဘာလည်း ဆိုတော့ ဘတ်ထရီနဲ့ ကြည့်ရတာ များတဲ့အတွက် မီးအားမြှင့်စက် မရှိခင်က မီးလာတာ မလာတာကို သိပ် အာရုံစိုက်စရာ မလိုဘူး။ တစ်ခါ တစ်ခါ ကောင်းခန်းရောက်နေတုန်း မီးပျက်သွားရင် တစ်ခြားအိမ်က လူတွေက မိအေးတို့ အိမ်လာပြီး ကြည့်ရတဲ့ အခါလည်း ရှိသေး။ မိအေးအတွက်တော့ ဒီလို ဘာမဟုတ်တဲ့ ပျော်ရွှင်စရာ အချိန်လေးတွေဟာ တစ်သတ် မမေ့နိုင်တဲ့ အပျော်လေးပေါ့။

mm.aaa.kr